Christmas Hot Chocolate Part 1

Paring: KaiBaek

Bohaterowie: Kim Jongin (Kai), Byun Baekhyun, Park Chanyeol, Kim Junmyeon (Suho), Wu Yifan (Kris), Huang Zitao (Tao), Yumi&Yuri (bohaterki stworzone na potrzeby opowiadania)

Typ: AU, romans, fluff, szkolne

Ostrzeżenia: czasami występują przekleństwa

Jezusie Krisusie.
Tak wróciłam do was po jakichś 4 miesiąca. Przepraszam, ze dodaję tylko jedną część, ale serio nie skończyłabym tego do jutra. Do tego czajniczek namówił mnie do zrobienia dwóch części. Szczerze to pisałam dla was wcześniej ficzka, ale komputer się zbuntował i usunął. Cały ficzek dedytkuje Julce <3 Do tego przepraszam, ze będą błędy, ale nie chciałam już torturować naleśnika o sprawdzanie. Plus przepraszam, ze znowu coś zjebałam :') Tak więc miłego czytanie xD 

☮☮☮

Był piękny grudniowy wieczór. Śnieg lekko pruszył dookoła i osiadał na parkowych ławkach. W oczy rzucały się przepiękne świąteczne dekoracje …

Zacznijmy od początku.

Śnieg nakurwiał jakby Mikołaj właśnie doszedł. Białe przekleństwo wpadało mi w oczy powodując, że nic nie widziałem i osiadało na mnie, roztapiając się, przez co wyglądałem jak pies, który właśnie wyszedł z wody. Denne Bożo Narodzeniowe ozdoby świeciły zbyt mocno, przez co rozpływały mi się przed oczami. Wciąż lecące z głośników Last Christmas przebijało się nawet przez moje słuchawki, które i tak działały już na największej głośności. Z trudem próbowałem przebić się przez śniegowe zaspy i w duchu przeklinałem ludzi, którzy są odpowiedzialni za odśnieżanie.

Celem tej jakże trudnej podróży było dotarcie do przepysznego automatu z gorącą czekoladą. Jedni w zimie mają obsesję na punkcie mandarynek, drudzy na punkcie czekolady, a trzeci na punkcie tego i tego. Akurat napój z TEGO właśnie automatu był najlepszy. Walka ze śniegiem i mrozem była niczym w porównaniu ze smakiem i rozkoszą, którą mnie obdarzał.

W końcu zauważyłem, że zza rogu wyłania się podłużne pudło z przyklejonym plakatem z mikołajem pijącym kawę. No tak. Bo to niby przyciągnie ludzi. Nie ważne. Czym mniej osób, tym więcej czekolady dla mnie.

Kiedy w końcu dotarłem do niego zacząłem grzebać swoim zmarzniętymi dłońmi pieniędzy po kieszeniach. No tak. Jestem na tyle mądry by zapomnieć rękawiczek. Po chwili znalazłem drobne i z radością wrzuciłem je do dziurki. Pomińmy fakt, że musiałem robić to kilka razy, bo niewdzięczny automat nie miał najmniejszego zamiaru ich przyjąć. Gdy w końcu to zrobił z wielką radością przycisnąłem cyfry, które utworzyły numer 69, a to on oznaczał gorącą czekoladę. Minutę później maszerowałem już z uśmiechem przez chodnik ogrzewając sobie ręce i oglądając witryny sklepów.

Świeta nigdy mnie nie irytowały (oprócz śniegu) ani zbytnio nie podniecały. Traktowałem je jako miły przeskok od rzeczywistości, w którym można było poudawać i przez chwilę uwierzyć, ze ludzie są mili i z chęcią Ci pomogą i obdarzą miłością. Gdyby ktoś powiedział mi to cztery miesiące temu z pewnością bym go wyśmiał, a teraz lekko pokiwał głową i uśmiechnął się wzajemnie. Atmosfera świąt i te sprawy, które pokazują, że faceci są nawet bardziej kapryśni od dziewczyn.

Wibrujący telefon przerwał moją słodką chwilę, a dźwięk jaki temu towarzyszył oznaczał, ze dzwonił nie kto inny jak moja mama:

- Baekhyun, o której będziesz w domu?

- Nie wiem – odburknąłem tak aby przekazać jej, że nie mam ochoty teraz z nią rozmawiać

- To może inaczej – powiedziała, tak jakby nie wyczuła nic dziwnego w moim tonie – Będziesz na kolacji?

- Nie sądzę. A nawet jeśli tak to nie jestem głodny. Tylko o to Ci chodziło?

- Umm, nie. Przed chwilą przyszła do mnie sąsiadka i chciała się zapytać, czy nie mógłbyś dać korepetycji z matematyki jej córce.

- Zastanowię się – odparłem

Czy kiedykolwiek wcześniej mówiłem jak wielkim jestem fajtłapą? Chyba nie. No więc opisując wam to w skrócie. Potknąłem się o wystającą płytkę, pokazałem piękny taniec próbowania złapać równowagi i w wielkim stylu runąłem do przodu rozlewając moją czekoladę. Mniejszy problem gdybym rozlał ją na chodnik, na kwiatka, na dziecko, na kobietę, na mężczyznę, na auto, na wszystko, ale ja oczywiście musiałem rozlać ją na krocze jakiegoś ciemnoskórego nastolatka. Poprawka. Jego karnacja była dość ciemna. Na początku na jego twarzy było widać zaskoczenie, które w szybkim tempie zmieniło się w złość. I wtedy mój mózg wydał jedno polecenie: Biegnij.

Pędem ruszyłem przed siebie spychając z drogi i wywołując oburzenie u ludzi. Wiedziałem, że nieznajomy podążał za mną, bo słyszałem krzyki w stylu: „Zatrzymaj się krasnalu”. Nie byłem aż tak n i s k i, że musiał tak za mną wołać. Czułem, że jak mnie złapie, to następnego dnia w wiadomościach będzie krążyć informacja o niezidentyfikowanych zwłokach znalezionych w pobliżu lasu, ups.

Po chwili pojawiła się idealna szansa na pozbycie się swojego ogona. Za parę metrów znajdował się skręt w tą ulicę. Tak. W tą ulicę. W tą ulicę z wyprzedażami świątecznymi, gdzie 1,5 metrowego dmuchanego mikołaja można było kupić za cheeseburgera z McDonalda. Nikt o zdrowych zmysłach się tam nie pakował, chyba że był naprawdę bardzo zdesperowany i pragnął tanich świątecznych ozdób. Wprawdzie ja ich nie pragnąłem, ale byłem bardzo zdesperowany na punkcie zgubienia kolegi biegnącego za mną, więc bez chwili zastanowienia wkroczyłem w tłum ludzi i z wielkim trudem starałem się przepchnąć przez tą masę.

Po 10 minutach dotarłem na drugi koniec i zadowolony z siebie przystanąłem starając się złapać oddech. Nie trwało to długo, bo po paru sekundach spotkałem jakże zdenerwowany wzrok i lekko kpiący uśmieszek:

-Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz, misiaczku – warknął, a ja spanikowany zacząłem biec dalej.

Jeżeli nie utknął w tej masie ludzi to nie miałem pomysłu w jaki inny sposób mógłbym się go pozbyć. Jedynym jak na razie wyjściem było uciekanie, dopóki mój prześladowca nie odpuści. Skręcałem w każdą możliwą uliczkę, tworzyłem istne labirynty do przejścia, a i tak miałem wrażenie jakbym tylko tym dodawał mu sił i ochoty na złapanie mnie i przerobienie w kupkę mięsa. Danie się złapać zdecydowanie byłoby najgorszą rzeczą jaka przytrafiła by mi się dzisiejszego dnia.

Uciekałem już tak długo, że nawet nie zauważyłem kiedy biegłem już zupełnie sam, nie ścigany przez nikogo. Było to dla mnie takie duże zaskoczenie, że jeszcze przez chwilę ruszałem szybko nogami aby przekonać się, że to co widzę, to prawda. Kiedy już byłem pewny, że nie nikt za mną nie podąża rzuciłem się na zaspę, pod którą, jak miałem nadzieje, znajdowała się ławka. Wspomnijmy jeszcze raz o tym jakim to jestem szczęściarzem i o tym, że żadnej ławki nie było, a ja po uszy wpadłem, a raczej rzuciłem się na ponad metrową kupę śniegu.

No pewnie. Bo od czego ma się mózg.

Kiedy już wygrzebałem się ze śniegu i doprowadziłem do w miarę normalnego stanu poszukałem miejsca, w którym miałem pewność, że jest miejsce do siedzenia. Wpadłem do jakiejś małej i przytulnej restauracji, w której zamówiłem ciepłą herbatę i frytki. Byłem przemarznięty, głodny i zły. Zły na siebie, że potrafię wylać gorącą czekoladę na kogoś. Szczerze to nie zbyt bardzo przejmowałem się plamą na spodniach nastolatka, lecz faktem, że coś tak pysznego musiało się zmarnować. Kiedy zauważyłem, że zbliża się 21 postanowiłem wrócić do domu.

Znowu przytoczę fakt jak to bardzo utalentowany jestem. Na pewno pamiętacie jak byliście w przedszkolu i parę razy przyszedł do was policjant. Rozmawialiście o różnych sytuacjach i jak należy w nich postępować. Nie brać cukierków, nie wsiadać do samochodów, nie wpuszczać do domu. Tak sytuację, które w 99% pewnie nam się nie przydarzą. Ale nie odbiegając od tematu. Pamiętacie co należało zrobić jak ktoś Cię śledzi. Chyba każdy wie, że powinien iść w stronę odwrotną niż dom. Oczywiście zastosowałem to. Pomińmy tylko fakt, że kiedy przeczytałem tabliczkę z nazwą ulicy zrozumiałem, że nie mam pojęcia gdzie się znalazłem.

Na nic zdało się chodzenie po przystankach i czytanie rozkładów jazdy. Nocny już mróz dawał o sobie znać, a trzymanie rąk w kieszeniach kurki już nie wystarczało. Prawie w ogólnie nie miałem czucia w dłoniach, a były one czerwone jak nos Rudolfa. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że muszę skorzystać z pomocy osoby, od której tak bardzo nie chcę tego robić. Z wielkim trudem wykręciłem numer i przyłożyłem telefon do ucha. Nerwowo kręciłem się podczas słuchania bip bip bip. Odebrał na ostatnim sygnale. Normalne.

- Cześć. Potrzebuję pomocy.

/Kai POV

Niedzielne popołudnie mogłoby być całkiem miłe. Oczywiście jeżeli sobotniego wieczoru nie zniszczył Ci jakiś krasnal wylewając na ciebie gorącą czekoladę, a potem uciekając ci sprzed nosa. Gdybym tylko miał czas … Nieważne. Sama wzmianka wczorajszej sytuacji wyprowadzała mnie z równowagi i chyba każdy to zauważył. Ale najbardziej irytował mnie śmiech Yuri z dzisiejszego poranka kiedy to spotkałem ją w studiu Wu Yifana.

„- Kris, Kris, Kris – biegała w kółko gorzej niż dziecko z ADHD – Słyszałeś to?

Chłopak tylko podniósł się znad sztalugi i obdarzył ją spojrzeniem, które oznaczało, że ma kontynuować.

- Wiesz o tym, że wczoraj Kai miał mi pomóc wybrać prezent na święta dla mojego chłopaka?

- Torturowałaś go o to przez miesiąc aż się nie zgodził …

- Zrozum, że się spóźnił!

- To nic nowego.

- Aish! Wu Yifan. Wysłuchaj mnie choć raz do końca! Spóźnił się, bo – jej twarz zrobiła się cała czerwona i widać było, że ledwo powstrzymuje śmiech – bo … jakiś chłopak rozlał na niego gorącą czekoladę, a on zaczął go gonić i na dodatek nie złapał – zaczęła dusić się ze śmiechu na sofie.

Nie myślcie sobie, że tak po prostu pozwoliłem jej to powiedzieć. Goniłem za nią cały czas, łapałem ją, próbowałem przytrzymywać jej usta swoją ręką, ale ona i tak jak małpa za każdym razem wywijała się z mojego uścisku i uciekała przede mną dalej opowiadając tą jakże cudowną historię.

Yuri zdecydowanie była dziwna. Trzymała z bandą chłopaków, których każdy wolałby uniknąć. A gdyby lepiej się temu przyjrzeć to raczej dyrygowała i kierowała nami jak lalkami barbie. Była ona słodką dziewczyną i totalnie do nas nie pasowała. Na pierwszy rzut oka. Była to prawdziwa manipulantka i oszustka w jednym. Jej marzeniem było zostać aktorką jednak jej rodzice, lekarze, chcieli aby poszła w ich ślady.

Wu Yifan. Mój prawdziwy autorytet. Zawsze go słucham i robię co każę. Wiem, że ma rację i chyba z tego to wynika. Jest dość zimny. Prawie w ogóle nie okazuje uczuć. Prawie, bo gdy jest przy Tao czasami zastanawiam się czy nie wstępuję w niego inny człowiek. On natomiast chciał zostać malarzem.

No i Tao. Chłopak Krisa. Nie ma słów, którymi mógłbym go opisać tak aby nie oddać jego buto tępiej natury. Wystarczy chyba tylko wspomnieć o tym, że pragnął zostać projektantem mody. Choć nie zbyt wierzyłem, by jego „cuda” komukolwiek się spodobały.

- Czy ty właśnie prychnąłeś? Na mnie? - rzuciłem oskarżycielskim tonem w stronę Krisa od którego do moich uszów dotarł dość oczywisty znak

- Tak – rzucił niedbale i powrócił do swojego zajęcia.

Nie byłem pewny na kogo jestem w tym momencie bardziej wściekły. Na Yuri za wyciąganie zbędnych rzeczy na wierzch, czy na Wu Yifana za jego zbyt wielką obojętność.”

- Znowu myślisz o tym … czekaj … jak on miał na imię … a tak, o tym Krasnalu?

Chyba zapomniałem wspomnieć, że niedzielne popołudnie może by miłe jeżeli nie towarzyszy Ci Tao.

Tak, zdecydowanie to jest podstawa.

Jego osoba wyprowadzała mnie z równowagi. Jego sposób bycia obrzydzał, a samo zachowanie szokowało. A najbardziej zastanawiał mnie fakt jakim cudem ktoś jego rodzaju mógł tak działać na Krisa. Czy był on aż tak mądry, że potrzebował kogoś głupiego aby jakoś się nie wyróżniać w tłumie. Nie wiem. I nie chcę wiedzieć.

Nie dość, że temperatura spadła już dawno poniżej zera, to jeszcze musiałem wysłuchiwać jego gdakania, które wywoływało u mnie nieprzyjemne drżenie. Na prawdę nie mogłem zrozumieć jak jeszcze nie dotarł do niego fakt, że nie bawię się w swatkę i nie mam ochoty wysłuchiwać jego kłopotów dotyczących Krisa. Najwyraźniej myślał, że mina w stylu: „odpierdol się ode mnie człowieku” znaczy „opowiesz mi o tym przy naszej ulubionej kawie”, bo celem naszej podróży była właśnie ulubiona kawiarnia blondyna.

- I co ty na to powiesz? - popatrzył na mnie z nadzieją w oczach

Nie słuchałem go. Czułem się szczęśliwszy nie wiedziałem, co mówił wcześniej. Teraz wystarczyło dać podstawową wymówkę.

- Jeszcze raz pomyśl o tym, czy nie przesadziłeś – odrzekłem nieco obojętnie.

Dzięki temu do końca naszej podróży zamknąłem mu buzie na kłódkę i wprawiłem jego umysł w rejs po morzu myśli, przez co mogłem choć na chwilę odpocząć przygotowując się na paplaninę Tao przy kawie.

Kawiarenka ta była bardzo sympatyczna. Znajdowała się ona w dość dużym białym budynku na jednej z najruchliwszej ulic. W ciemnobrązowych oknach wisiały czerwono zielone ozdoby i lampki świąteczne, które przyciągnęłyby do siebie nawet osobę, która nienawidzi tego czasu. W środku znajdowało się dość dużo okrągłych stolików z czterema krzesłami, co było niezbędne zważając na ilość klientów, która odwiedzała to miejsce prawie o każdej porze dnia i nocy. Nic dziwnego, bo ceny w niej nie były przesadzone, a czas spędzało się w niej naprawdę przyjemnie.

Pierwsze co zrobił Tao, gdy weszliśmy to było poszukanie wolnego miejsca. Kiedy tylko zauważył wolny stolik rzucił się na niego niczym lew na swoją ofiarę i wesoło mi pomachał gdy już wygodnie rozsiadł się na swoim krześle. Oczywiście to moim zadaniem było stanie w jakże przyjemnej kolejce, w której co chwilę ktoś się przepychał. Już miałem skierować się w stronę kolejki, gdy moją uwagę przykuła biało czarna czapka panda. Uśmiechnąłem się lekko, bo kojarzyła mi się z Tao. Jednak moja mina zmieniła się całkowicie gdy zobaczyłem jej nosiciela. W obu rękach trzymał czerwony kubek i wnikliwie czytał coś w swoim telefonie. Chwile stałem i wpatrywałem się w niego i już miałem ruszyć, gdy ten nagle podniósł głowę i jego wzrok skierował się prosto na mnie.

Na początku zdawało się jakby nie przypominał sobie kim jestem. Natomiast po chwili jego oczy się rozszerzyły, a on pośpiesznie zostawił kubek oraz chwycił telefon z blatu i zaczął przeciskać się przez tłum ludzi do wyjścia na ogród. Zacząłem kierować się za nim i chwile po nim wyszedłem na zewnątrz, lecz brązowowłosego chłopaka już nie było. Na marne rozglądałem się w około, bo czarno biała czapka ani razu nie migła mi już przed oczami. Zrezygnowany wróciłem do kolejki i z już gotową kawą podszedłem do stolika. Rozsiadłem się wygodnie i przyłożyłem kubek do ust, dając mojemu towarzyszowi znak, że nie mam zamiaru odpowiadać mu na żadne pytania.

Ten krasnal. Znowu mi uciekł.

/BaekHyun POV

Całą niedziele przesiedziałem w domu. Miałem dziwne wrażenie, że gdziekolwiek tylko wyjdę, nawet wyrzucić śmieci, spotkam chłopaka z ciemną karnacją. Przez ostatnie dwa dni z pewnością wyrobiłem sobie kondycję oraz pomysłowość. Bo wymyślanie jak najkrótszej i najbardziej ruchliwej drogi do domu nie było łatwym zadaniem. Nie dałem się namówić nawet pokusom mojej młodszej siostry, która zaproponowała mi wyjście na lodowisko, tylko dlatego aby rodzice pozwolili jej zostać dłużej. Mając tyle wolnego czasu na spokojnie zastanowiłem się nad tym co zaproponowała mi mama w piątek wieczorem, gdy do mnie zadzwoniła. Wprawdzie nie wspominała już ani razu o tym, ale przecież wiedziała, że odpowiem jej dopiero po dokładnym przemyśleniu sprawy. Toteż żadne namawiania nie przechyliły by szali zwycięstwa dla niej.

Nigdy nie dawałem korepetycji. Wprawdzie moje oceny były bardzo dobre, a nauka matematyki przychodziła mi z łatwością, lecz nigdy nie uczyłem nikogo innego, ani nie robiłem nic z tym związanego. No oprócz sprawdzania prac domowych mojej siostry. Po prostu ja zgarnąłem cały talent naukowy, a ona … cóż … naprawdę świetnie rysowała przez co chodziła do szkoły artystycznej. Przyznajmy sobie rację. Kto od malarza będzie wymagał obliczania skomplikowanych układów równań. Jednak wracając do tematu. Córka sąsiadów była trzy lata młodsza ode mnie. Zawsze chwalono jej zdolności humanistyczne, jednak matematyka już nie raz powodowała możliwość nie przejścia do następnej klasy. Do tego wielkimi krokami zbliżały się święta, a akurat w tym roku miało to być wielkie spotkanie rodzinne akurat w naszym domu. Wszystkie bacie, dziadkowie, wujkowie, ciocie, kuzyni, kuzynki … Na prawdę przydałoby się trochę pieniędzy na prezenty pod choinkę. Nie raz już słyszałem opowieść jak to wszyscy ciężko pracują aby podarować choćby małego aniołka. Na samym końcu stwierdziłem, że mogę spróbować. O ile dobrze pamiętałem mama wspominała kiedyś, że ma potrwać do końca grudnia, a że ciężko znaleźć w tym czasie korepetytora, sąsiadka zwróciła się z tym do nas.

***

W poniedziałek prawie zaspałem. Mój budzik się nie włączył, ale dzięki temu, że tata wracając z łazienki zauważył, że nadal śpię, postanowił mnie obudzić. Dlaczego to zrobił? Tak bardzo szczęśliwe okazało by się dla mnie gdybym zaspał i spóźnił się na pierwszą.

Śnieg pruszył rano naprawdę mocno przez co prawie nic nie widziałem. Dlatego też podróż do szkoły na nogach nie uśmiechała mi się zbyt bardzo, a wizja samego siebie przewracającego się na zakrytym przez biały puch lodem wywoływała negatywne uczucia. Byłem jeszcze nieprzytomny, na polu wiało i było zimno. Autobus wydawał się w tym momencie największym i najlepszym wynalazkiem człowieka, który chronił przez zimową pogodą.

Akurat środek lokomocji przybył na przystanek kiedy do niego przyszedłem. I chyba była to jedyna szczęśliwa rzecz, która tego dnia się wydarzyła.

Dalej zaspany próbowałem przejść przez szkolny korytarz. W poniedziałki rano był on najbardziej zawalony z wiadomego powodu. Przyjaciółki ściskające się po dwóch dniach rozłąki, dalej śpiący ludzie wlokący się z niezbyt dużym entuzjazm przez środek oraz parę osób, które czuły się w miarę dobrze i próbowały przejść istny labirynt aby w miarę niepobijanym dostać się do swojej klasy.

Czułem się jak tysiąc nieszczęść w jednym. Moje włosy były mokre od śniegu, zresztą jak całe ubranie. Do tego szkoła nie ogrzała się jeszcze zbyt dobrze przez co moje dłonie były całe zimne. Mokry, zimny i zaspany próbowałem w spokoju dotrzeć do klasy.

Jednak zapomniałem o moim największym problemie. Gdziekolwiek wyjdę musi być on.

Nagle ktoś zastąpił mi drogę. Myślałem, że było to przypadkowe, lecz kiedy chciałem spróbować ominąć przeszkodzę znowu zostałem zablokowany. Zanim podniosłem głowę usłyszałem sztucznie miły głos przesiąknięty jadem:

- Witaj krasnalu. Jak to się mówi? Do trzech razy sztuka.

I nagle wszystko potoczyło się w szybkim tempie. Chłopak złapał mnie za marynarkę, a ja pobudzony jak po dużej dawce kofeiny w niewyobrażalnie dziwny sposób wyplątałem się z niej pozostawiając górną część mundurka w jego uścisku. I w taki właśnie sposób zafundowaliśmy naszej szkole poranny wf. Ja uciekałem, on mnie gonił. Oboje potrącaliśmy mnóstwo osób przez co większość wybudziła się ze swojego pięknego snu. Jakimś cudem dotarłem do klatki schodowej wiedząc, że jak tylko wejdę piętro wyżej znajdę się już prawie w mojej sali, w której jak miałem nadzieje, nic mi nie zrobi. W zwariowanym tępię zacząłem wspinać się po schodach, czując, że chłopak tym razem nie odpuści i będzie mnie gonił dopóki mnie nie złapie. Już widziałem drzwi od mojej klasy, gdy nagle poczułem silny pociągnięcie za rękę. Byłem pewny, że chłopak mnie dopadł, a moje życie w postaci pasztetu jest coraz bliższe.

Nie wyobrażacie sobie mojego zdziwienia gdy poczułem, ze ktoś chowa mnie za swoimi plecami. Po chwili rozległ się miękki głos, który należał do ChanYeola:

- Baekki, coś nie tak? - zapytał wnikliwie badając wzrokiem postać mojego prześladowcy

Zanim zdążyłem w ogóle przyswoić co powiedział do mnie ten wielkolud usłyszałem ten sam przesiąknięty jadem głos, który mnie powitał.

- Słodko, Baekki porozmawiajmy.

- Oh – z moich ust wydobył się cichy jęk przerażenia, by byłem niemal pewny, że rozmowa w jego słowniku oznacza przerobienie na pasztet.

- Przesuń się – chłopak zmierzył ChanYeola zimnym spojrzeniem, które na wielkoludzie nie zrobiło wrażenia

- O czym chcesz z nim rozmawiać? - zapytał spokojnie

- Baekki? Kai? - ich rozmowę przerwał miły dziewczęcy głos

Cała nasza trójka zwróciła głowę w stronę, z którego pochodził głos. Stała tam Yuri. Koleżanka mojej siostry oraz wysoki przystojny blondyn. Kai, bo najwyraźniej chłopak miał tak na imię, zamierzał coś powiedzieć, ale zanim jakaś głoska wydobyła się z jego ust wysoki blondyn przemówił głosem jeszcze spokojniejszym i naturalnym głosem niż ChanYeol

- Jongin, przestań – i ruszył dalej przed siebie, a dziewczyna z chwilą opóźnienia ruszyła za nim.

Brunet przygryzł tylko usta i rzucił moją marynarkę w stronę wielkoluda obdarzając nas ponurym spojrzeniem, po czym ruszył za powyższą dwójką pozostawiając w lekkim odstępie od nich. Na prawdę w tym momencie miałem wrażenie jakbym w piątek wieczorem kupując gorącą czekoladę otworzył swoją własną puszkę nieszczęścia, a zdawałem sobie sprawę, że to wszystko to tylko początek.

Dzisiaj miała się odbyć moja pierwsza lekcja z córką sąsiadki. Byłem dość spokojny, bo była to miła kobieta, a o jej córce też słyszałem dużo pochlebnych opinii. Na dodatek miałem tylko zobaczyć z czym sobie najbardziej nie radzi.

Ubrałem się w zwykłe jeansy i podkoszulek oraz zarzuciłem kurtkę na ramiona. Mama wspominała, że Pani Lee prosiła abym czuł się swobodnie, bo dzięki temu i ja i YuMi lepiej będziemy ze sobą współpracować.

Podszedłem pod białe drzwi i zadzwoniłem dzwonkiem. Nie minęło nawet dziesięć sekund nim drzwi rozchyliły się, a w nich pojawiła się moja sąsiadka.

- Baekhyun! - powiedziała z szerokim uśmiechem i zaprosiła mnie do środka

- Dzień dobry – ukłoniłem się i wszedłem do środka 

- Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszyłam jak twoja mama powiedziała, że zgodziłeś się pomóc YuMi z matematyką – mówiła prowadząc mnie do salonu – Napijesz się czegoś zanim YuMi zejdzie na dół?

Pokręciłem tylko głową na znak, że nic nie potrzebuję i grzecznie usiadłem na białej sofie. Po chwili zauważyłem schodzącą na dół dziewczynę. Miała dość jasną cerę i duże brązowe oczy. Długie włosy w tym samym kolorze miała spięte w kucyka. Ciepłym głosem przywitała się ze mną oraz przedstawiła, bo chociaż nasze mamy były bardzo dobrymi znajomymi my sami nigdy się nie poznaliśmy.

- W czym dokładnie mam Ci pomóc? - zwróciłem się do niej

- Gramtyka, oppa - powiedziała dość nieśmiało – A najbardziej z obliczaniem pola powierzchni i objętości stożka, walca i kuli.

- Myślę, że jak zaczniemy omawiać od podstaw, to kiedy do tego dojdziemy nie będziesz miała jakichś szczególnych trudności.

Omawianie od podstaw może wydawać się stratą czasu, ale w matematyce błędy popełniane są w bardzo łatwych rzeczach i najczęściej w rzeczach, które są oczywiste, jak podstawy. Nie raz zdarzyło się komuś pomylić wzór na pole koła z wzorem na długość okręgu. Chociaż bardzo dobrze wiemy, który służy do czego, z powodu pośpiechu wykonujemy głupie błędy, z których później można się tylko śmiać.

Zaczęliśmy od takich rzeczy jak punkty, kąty czy figury płaskie. Dobrze sądziłem, że od tego powinniśmy rozpocząć naszą pracę, bo nastolatka plątała wszystko ze sobą starając się przypomnieć sobie definicję poszczególnych pojęć. A bez znajomości niektórych nie możliwe jest zrozumienie matematyki.

Przed tym jak wyszedłem poleciłem dziewczynie aby przed każdymi zajęciami powtarzała, to co przerobiliśmy wcześniej aby w razie jakichkolwiek niepewności omówić to jeszcze raz.

Nikt nie lubił wtorków. No dobrze, chyba tylko ja nie lubiłem wtorków. W ten oto dzień tygodnia mieliśmy lekcje wychowania fizycznego, a ja za sportem (przynajmniej w szkole) nie przepadałem. Zupełnie odwrotnie było z ChanYeolem, który już od rana potrafił tylko zastanawiać się nad tym co będziemy robić na tych zajęciach.

- Baekki! Dlaczego nigdy się nie cieszysz? - Powiedział chłopak, gdy na kolejne jego przypuszczenia dotyczące tej lekcji odpowiadałem: „możliwe” lub „nie wiem”

- Nie wiem z czego się cieszyć. Znów będziecie latać za piłką jak małpy.

- No właśnie! Wspólna rywalizacja Baekki!

- Mów co chcesz, ale i tak nie zmienię zdania, że lekcje z Panem Jung są nudne i beznadziejne.

- Nudne i beznadziejne.

Te słowa wyszeptał mi ChanYeol do ucha kiedy to mój ukochany wuefista oznajmił, że będziemy grać w zbijaka z inną klasą. Nie było by w tym nic złego gdyby nie fakt, że w grupie przeciwników znajdował się Kim Jongin. Czułem, że w najlepszym wypadku skończę z kilkunastoma sinkiami na ciele, jeżeli, w którymś momencie nie postanowi zrobić ze mnie dobrego pasztetu.

Mimo mojego skomlenia aby nauczyciel pozwolił mi usiąść na ławce i być tylko obserwatorem, w tym momencie stałem na boisku zupełnie sam, a Kai podrzucając piłkę w powietrze szczerzył się do mnie przepowiadając moje cierpienie. Mocno przełknąłem ślinę zastanawiając się jakim cudem znalazłem się w takim położeniu. Bo to chyba byłoby za dziwne, że przeciwna drużyna tak po prostu celowała piłkami we wszystkich oprócz mnie.

Z przeciwnej strony boiska dochodziły do mnie krzyki, które dopingowały Jongina, a od moich kolegów z klasy słyszałem dość marne próby spróbowania zachęcenia mnie do złapania piłki, ba, do zbicia mojego przeciwnika z boiska. Czułem, że prędzej czy później w końcu dostanę, a z drugiej strony, że próba złapania piłki skończy się bardzo boleśnie. Czułem się jak w dramatach greckich. Każda decyzja, którą podejmę kończyła się nieuchronną śmiercią już przerobieniem na pasztet.

Podjecie decyzji przyszło wcześniej niż się spodziewałem, bo w momencie, w którym Kai w końcu rzucił piłką w moją stronę, a ja spanikowany zacząłem biegać z jednego końca na drugi co jakiś czas piszcząc gdy broń chłopaka prawie otarła się o mnie.

Jednak szczęście musi kiedyś być po mojej stronie. Nie mogłem uwierzyć kiedy zobaczyłem, że czerwona kulka turla się powoli na mojej stronie, co oznaczało zdobycie piłki bez potrzeby jej łapania. Nie wiem czy to prawda, czy tylko mój mózg się przegrzał, ale w momencie kiedy kucnąłem i już prawie wziąłem piłkę do rąk, ta przyspieszyła i znalazła się za linią przy nogach Jongina.

- Mam nadzieję, że nie będzie za bardzo bolało – powiedział z sarkazmem

Słyszałem okrzyki zwycięstwa przeciwnej klasy, pomruki niezadowolenia mojej, wołanie ChanYeola bym uciekał, a ja tylko zamknąłem oczy czekając na śmierć. Jednak zamiast tego jedyne co usłyszałem to dzwonek i moce uderzenie piłka o podłogę salo gimnastycznej.

Kiedy otworzyłem oczy zauważyłem turlającą się obok mnie piłkę oraz już oddalonego ode mnie chłopaka. Po chwili znalazł się przy mnie ChanYeol pytając, czy wszystko w porządku i czy nie muszę iść do higienistki?

- Wszystko okej – powiedziałem to tak jakbym starał się zapewnić o tym samego siebie

- Dobra robota BaekHyun – poklepało mnie po ramieniu parę osób – Może i nie wygraliśmy, ale też nie przegraliśmy.

Właśnie wtedy pierwszy raz cieszyłem się, że lekcji W-Fu nie spędziłem na ławce patrząc jak wszyscy uganiają się za piłką tylko sam w tym uczestniczyłem. Chociaż moją aktywność można było zaliczyć od uciekania przed piłką.

2/3